Elke boerderij had vroeger een eigen hoogstamboomgaard. In de loop van de vorige eeuwen werden nieuwe lokale fruitrassen ontwikkeld : appelen, peren, kersen, krieken en pruimen met bijzondere eigenschappen zoals een speciale smaak, geur, een goede bewaarbaarheid of weerstand tegen ziekten en plagen. Die oude fruitrassen hebben heel speciale namen zoals Keuleman, President van Dievoet, Veurnse Renet, enz. 

Jammer genoeg konden deze hoogstamboomgaarden niet op tegen de meer productieve en veel gemakkelijker te oogsten laagstammen. Vanaf de jaren zestig werden hoogstamboomgaarden dan ook massaal gerooid. De prachtige bloesems van de hoogstammen verdwenen uit het landschap en met hen ook heel wat nuttige dieren. Het zag er naar uit, dat het erfgoed van onze hoogstamfruitbomen, resultaat van de jarenlange ervaring en kennis van onze fruittelers, langzaam maar zeker zou verdwijnen. Verschillende regionale landschappen en de Nationale Boomgaardenstichting zorgen voor een kentering.